Λαπαροσκοπική Χειρουργική

Πριν από την εμφάνιση των λαπαροσκοπικών τεχνικών, πολλοί ιατροί διαφόρων ειδικοτήτων είχαν χρησιμοποιήσει τεχνικές που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν πρόδρομοι της νέας μεθόδου που καθιερώθηκε γρήγορα στην κλινική πράξη. Η πρώτη λαπαροσκοπική επέμβαση, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, έγινε το 1987 στην πόλη της Γαλλίας Lyon. Η πρώτη όμως ιατρική δημοσίευση για την νέα τεχνική έγινε από άλλο ιατρό στο Παρίσι το 1989. Γρήγορα ακολούθησαν και άλλοι χειρουργοί σε πολλά μέρη του κόσμου και η νέα μέθοδος έγινε αποδεκτή και εφαρμόσιμη πολύ γρήγορα. Σε αυτό βοήθησε και η βιομηχανία με την σχεδίαση και ανάπτυξη νέων εργαλείων και οργάνων που έκαναν την μέθοδο ευκολότερα εφαρμόσιμη. Ακόμα όμως και σήμερα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης των εργαλείων που θα έχει σαν αποτέλεσμα την επέκταση των τεχνικών και σε περισσότερα όργανα και για περισσότερες ενδείξεις.

Η Λαπαροσκοπική Χειρουργική είναι μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις της Γενικής Χειρουργικής στον 20ο αιώνα. Η διαφορά της από την κλασική χειρουργική είναι ότι γίνεται μέσω μικρών τομών στο κοιλιακό ή το θωρακικό τοίχωμα με αποτέλεσμα πολύ μικρότερο τραύμα για τον ασθενή. Μέσα στην κοιλιά οι ενέργειες είναι ίδιες αλλά γίνονται με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικά εργαλεία. Επί πλέον ο χειρουργός βλέπει τα διάφορα όργανα με μεγέθυνση και λειτουργεί καλύτερα. Ένα μειονέκτημα της μεθόδου είναι ότι ο χειρουργός δεν αγγίζει με τα χέρια του τα διάφορα όργανα και τους παθολογικούς ιστούς και χάνεται το αίσθημα της αφής που είναι σημαντικό. Μελλοντικές βελτιώσεις των εργαλείων ίσως λύσουν και αυτό το θέμα. Η εφαρμογή της μεθόδου απαιτεί δύο σημαντικούς παράγοντες: Α. Αριστη γνώση της Χειρουργικής και Β. Επαρκή και συνεχή εκπαίδευση στην Λαπαροσκοπική Χειρουργική.

Εχει αποδειχθεί ότι η μέθοδος εξασφαλίζει τα ακόλουθα πλεονεκτήματα έναντι της κλασικής χειρουργικής:

– Ταχεία ανάρρωση λόγω ελάχιστου χειρουργικού τραύματος

– Μείωση της απώλειας αίματος στην διάρκεια της επέμβασης

– Μικρότερη διάρκεια νοσηλείας και μικρότερο κόστος

– Ταχύτερη επάνοδο στην εργασία

– Μείωση του μετεγχειρητικού πόνου και μείωση της κατανάλωσης αναλγητικών φαρμάκων

– Μείωση των προβλημάτων που σχετίζονται με το χειρουργικό τραύμα

– Μείωση των επιπλοκών από το αναπνευστικό και το καρδιοαγγειακό σύστημα

– Μείωση των μετεγχειρητικών συμφύσεων στην περιτοναϊκή κοιλότητα

Σήμερα η μέθοδος εφαρμόζεται σε μεγάλο αριθμό επεμβάσεων. Ενδεικτικά αναφέρονται στην συνέχεια οι πλέον συχνές:

– Λαπαροσκοπική Χολοκυστεκτομή σε συνδυασμό ή μη διερεύνησης του Χοληδόχου Πόρου με Χοληδοχοσκόπηση, Διεγχειρητική Χολαγγειογραφία ή τέλος Διεγχειρητική Υπερηχοτομογραφία

– Αντιμετώπιση διαφόρων μορφών κηλών του κοιλιακού τοιχώματος

– Σκωληκοειδεκτομή

– Μυοτομή Heller για Αχαλασία οισοφάγου

– Αντιμετώπιση της Γαστροοισοφαγικής Παλινδρόμησης με συνύπαρξη ή μη διαφραγματοκήλης (Nissen, Dor, Toupet)

– Κολεκτομή για καλοήθεις ή κακοήθεις παθήσεις του παχέος εντέρου

– Αντιμετώπιση της νοσογόνου παχυσαρκίας

– Αντιμετώπιση γυναικολογικών παθήσεων (ενδομητρίωση, κύστεις ωοθηκών, ινομυωμάτων, εξωμητρίου κύησης, όγκων μήτρας, κλπ)

– Διαγνωστική λαπαροσκόπηση για την έρευνα της περιτοναϊκής κοιλότητας

– Σταδιοποίηση διαφόρων κακοήθων νόσων των ενδοκοιλιακών οργάνων

– Γαστρεκτομή

– Παγκρεατεκτομή

– Επινεφριδεκτομή

– Σπληνεκτομή

Με αφορμή τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής μεθόδου αναπτύχτηκαν διάφορα πρωτόκολλα ταχείας χειρουργικής αποκατάστασης (ERAS). Σκοπός είναι η βοήθεια του ασθενή με διάφορους τρόπους να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις της επέμβασης και να εξασφαλίσει την ταχεία επάνοδο στην φυσιολογική δραστηριότητα. Αυτό επιτυγχάνεται με την συνεργασία όλων όσων εμπλέκονται στην θεραπεία των ασθενών δηλαδή χειρουργών, αναισθησιολόγων, παθολόγων, νοσηλευτικού προσωπικού, φυσιοθεραπευτών, διοικήσεων των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, κλπ).

Ο χειρουργός Ανδρέας Πολυδώρου είναι από τους πρώτους χειρουργούς που εφάρμοσε τις τεχνικές της λαπαροσκοπικής χειρουργικής στην Ελλάδα ήδη από το τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 έχοντας εκτελέσει χιλιάδες τέτοιων επεμβάσεων.